Wettelijke grondslagen van frauderegisters in letselschaderecht voor Westland

Frauderegisters bij letselschade in Westland, een regio met veel agrarische bedrijven en verkeersdrukte op wegen als de N213, berusten op diverse wetsartikelen, waaronder de Wet op de bijzondere medische verrichtingen, de AVG (art. 6 en 9) en de Wet fraudebestrijding. De AVG vereist een rechtsgrond voor gegevensverwerking, zoals gerechtvaardigd belang van verzekeraars in Westlandse claims na ongelukken in kassen of op lokale wegen. CIEL opereert onder convenanten tussen NVVK en andere partijen, met strikte privacyregels die extra relevant zijn voor Westlandse letselschadezaken. Opname vereist minstens een redelijk vermoeden van fraude, zoals inconsistenties in medische rapporten na valpartijen in serres of herhaalde claims na fietsongelukken in Naaldwijk of Monster. Bewijsvoering moet proportioneel zijn; louter vermoeden volstaat niet, zeker niet bij lokale incidenten rond Poeldijk. Gerechtelijke uitspraken, zoals die van de Rechtbank Den Haag met zaken uit Westland, benadrukken dat registers geen automatische claimweigering mogen rechtvaardigen zonder hoor en wederhoor. De Wet Bibob biedt aanvullende instrumenten voor risicosignalering in deze regio. Voor gedupeerden geldt het recht op vergetelheid na 5 jaar, tenzij anders bepaald door convenanten. Niet-naleving kan leiden tot boetes tot 20 miljoen euro. Begrip van deze grondslagen helpt Westlandse slachtoffers bij het navigeren door claims en het voorkomen van juridische valkuilen in lokale letselschadeprocedures, vooral bij seizoensgebonden arbeidongelukken. (248 woorden)